domingo, 25 de julio de 2021

Voz verdadeira



POEMA CONTRA O SILENCIO


Gardamos nos arquivos da conciencia
milleiros e milleiros de silencios
que se encheron de mofo
podreceron,
caeron ao chan esfarelados
e foron vasoirados por obreiros
encargados do aseo da cidade: hai
porcalladas que ofenden gravemente
os olliños delicados dos burgueses.
O silencio é a morte e a impotencia.
O silencio e a tebra e a tristura,
a quebra das palabras e as cancións,
a bancarrota do home e o destino.
Por iso chamo co meu verso
a un exército de xílgaros cantores,
a unha multitude de ríos rumororos,
a todos os ventos vagamundos
e ás palabras comúns do meu idioma
―terra/colonialismo/mar/emigración―
acubillado e agachado nas aldeas,
nos tristes arrabaldos das cidades,
no corazón das clases populares.
Cómpre loitar contra o silencio;
é preciso, urxente e necesario
rematar co silencio dunha vez,
recobrar as palabras
unha
a
unha,
facer con elas proclamas e cancións,
primaveras de soños e de espranzas,
coiteladas de luz,
voz verdadeira
que obrigue a camiñar á nosa Patria.

Manuel María: Poemas para construír unha Patria (1977)

viernes, 16 de julio de 2021

Ricino


Saía sempre ao encontro da vida. Por veces ousada, libre; outras temerosa, precavida. A maior parte das ocasións sen esperar nada en especial, só sentir a normalidade, pasear, mirar escaparates, refolletear entre a roupa, curiosear libros, tomar un café ou unha caña, dependendo da hora, nunha terraza. Case sempre facendo o mesmo percorrido, introducindo mínimas variacións. Xa sabedes, fas o triángulo en Auria e xa te atopaches a todo o mundo polo menos unha vez. Outras agardando por alguén, charla fronte a unhas patacas fritidas en rabiosa disputa coas ladroas pombas, cada día máis rapaces e atrevidas, descaradas.

Desde había tempo os meus ollos facían un varrido buscando unhas formas, un pescozo, unha estatura, uns andares. Rara vez os atopaban por máis que escrudriñaban cadeiras e mesas en terrazas e cafés. Coincidir era unha rareza apetecida. E cando iso acontecía, o vaído, a sorpresa pese a buscalo, a esperalo, a soñalo.

Hai días que era mellor non saír da casa, non tentar a sorte, nin buscar a vida. Total, iso só sucede nas películas de serie B para as sobremesas de domingo na televisión. Hai días que era mellor non mirar, non axexar, non guichar máis alá do tropezón inesperado. E ese día chegou -era esperable, era imaxinable, pero aínda así, era doloroso-. E eu pensei, xa está. Os teus ollos acaban de certificar o esperable. Todo é moi louco e absurdo. Sentín unha dor que non me correspondía, pero que me lembrou a aqueloutra pasada. E á miña mente chegaron como un eco aquelas palabras, non quero volver a sentir isto, non quero volver a sufrir isto. Sentino coma algo real. Non pode ser, non pode ser. Non podo sentir este corazón desbocado. E dicíame, medio mareada, Praza Maior abaixo, esta dor non é real, non me corresponde: é un reflexo daqueloutra pasada; non é real, non é real. Camiñei coma unha alma en pena polas rúas cada vez máis baleiras, pois xa era hora de xantar, igual que aquela vez, onde me aboquei sobre o Miño desde a Ponte Romana e vía as augas turbias alá abaixo e reflexionaba sobre se esa dor que sentía era a que facía que certas persoas se guindaran alá embaixo. Pensaba todo isto mentres me sentía a persoa máis triste e desvalida do mundo; sentía sobre min un peso milenario, o peso de todas as dores posibles sobre min. E non obstante, aquilo pasou. Pensaba que nunca pasaría, pero pasou. Tardou, pero un día xa non pensaches máis niso, naquilo; e, se pensabas, xa non había dor, só decepción, que polo menos é un motivo para sentir unha dor máis tanxible e non é aquela cousa, esta cousa sen nome.

Porque a vida sí sae ao encontro, sae ao encontro para cuspirche aos pés e dicirche saca de aí, pailana, atontá, pero por que constrúes castelos no aire, por que armas labirintos que non vai cruzar, por que mostras debuxos que non vai colorear, por que lle escribes esa letra a unha música que nunca escoitou, por que lle pos un final tecnicolor ao que é un documental experimental en branco e negro duro e fuxidío? Ah, la vie! Non ves que es ridícula, non ves que volves ao mesmo unha e outra vez, non ves que é absurdo, non ves que cansas, que enfastías, que só ti ves pó dourado no vento, no aire? Déixate de trangalladas e sé obxectiva, sé pragmática, sé realista, asenta no mundo, hostia xa, aterriza, nena, aterriza xa!

Neste mundo a algúns fáltalles un fervor e a outros sóbranos idealismo. A algúns sóbralles vinagre e a outros azucre, contaminando todo cunha melaza imaxinaria que anoxa, que produce bascas, que fai golsar os espíritos máis realistas.

Menos mal que para isto está a vida, que vén ao teu encontro ofrecéndoche o vomitivo más axeitado, culleradas de ricino que che fan abrir ollos e boca para vertelo todo. A vida, esa candonga.

Uol



martes, 8 de junio de 2021

Diez


Diez.

¿Ya? ¿Una década? ¡Imposible!
Volver la vista atrás. ¿Por qué? ¿Para qué?
Esa inexplicable necesidad adquirida de hacer balance. ¿De qué ? ¿Para qué?
Esa voluble y caprichosa capacidad de alterar los recuerdos, de analizar a posteriori hechos, sucesos y palabras.
Esa rebelde y desenfrenada habilidad de crear necesidades, de amar, de imaginar, de soñar, porque sí, porque la vida es esto y sólo esto.

Diez años. Un suspiro.

¿Qué ha cambiado en mí? Nada. Algo. Todo. ¡Qué sé yo! ¡Y qué más da! ¡Qué absurdo querer analizarlo todo, sopesarlo todo, evaluarlo todo!

He vivido. He sentido. He gozado. He amado. He soñado. He sufrido. No creo que haya odiado, pero sí he sentido rabia, enfado, irritación sobre todo. A veces me he desesperado. Pero la vida seguía tirando de mí. Sigue tirando de mí. Siempre me ha llevado en volandas este deseo de vivir. Intensamente. Mientras viva.

Diez. Un suspiro.

Tu mirada me empuja por el tobogán a por otros diez más.
Para vivir viviendo. Con risas, con gozo, con sueños, con dolor también, cómo no.

Diez años.
616 entradas.
3378 comentarios.
276205 visitas.


Uol



viernes, 14 de mayo de 2021

Parálisis

Como si me leyera los pensamientos,  se interrumpió y nos miramos de esa forma en que lo hacen las personas que se han visto desnudas y todo lo demás. Se mordió los labios, pero yo sentí que mordía los míos.

Benjamín Prado: Los treinta apellidos.


No me atreví a alzar la cabeza y a mirarlo directamente a la cara. Me temblaban las manos, que recogí la una sobre la otra, en un burdo intento de darse mutua calma y de paso hacerlo yo también. No me atreví a alzar el rostro y a mirarlo a los ojos, tan próximo estaba. Temí leer en ellos indiferencia, desinterés, o lo que era peor, ignorancia de mi persona, desconocimiento del pulsante latido en mi cuello, en mis pulsos, en mi acelerado corazón. Cuando lo veía, instintivamente llevaba las yemas de mis dedos a la yugular para sentir mis pulsaciones aceleradas. ¡Estaba tan cerca y yo tan bloqueada!

Y allí permanecí, sin moverme, aparentemente ajena a él, fingiendo estar muy atenta a la conferenciante de pelo violáceo, que explicaba con mucho detalle las peripecias sufridas hasta que había sido posible traer a la ciudad la exposición.

No sólo lo sentí a mi lado, también percibí claramente su aroma. Y esto me noqueó, llegué a pensar que me lo imaginaba; ¿acaso no llevábamos todos puestas las obligatorias mascarillas a las que nos había condenado esta desesperante pandemia? Así de concentrados mis sentidos en él, así de abismados mis receptores ante su presencia a escasos centímetros de mí. Y sí, me llegó su aroma fresco, como agua clara. Quise de nuevo mirarlo, lo juro, quería hacerlo. Estuve a punto, pero entonces llegó la estocada a mis débiles propósitos: oí un quedo suspiro. Y en ese instante mi conciencia se trasladó a algún otro lugar. A un lugar donde él y yo nos mirábamos sin fin, sin prisas; un lugar donde nuestros suspiros se acompasaban, se acompañaban de caricias, de miradas ahora apasionadas, ahora tiernas. Fue un segundo, el suspiro, casi un gemido; fue un segundo, el sueño.

Se apartó.
Me quedé.
Se fue.
Aguanté.

Pero no olvido el perfume y su suspiro.

Y muero por volver a olerlo, por volver a escucharlo; ansío provocarlo, el gemido, el suspiro, mientras lo miro, ahora así, eternamente a los ojos.

Uol


jueves, 25 de marzo de 2021

Los malvados

 


Cuando has sido educada en el respeto a los demás, pero al tiempo en el orgullo de ser quien eres; en el respeto al trabajo y al esfuerzo y en el orgullo de defender lo propio; cuando en tu casa has visto la bondad y la compasión, pero también la crítica hacia lo superfluo si supone gasto de dinero y energías; cuando se valora la honradez, la lealtad, y al tiempo se celebra la alegría, el baile, las risas, la unión familiar, una crece fuerte en lo afectivo. Después, obviamente, la vida te hace ver otras familias, otras casas, otras realidades. Y eso es también vivir, ver que no todo es como una piensa.

En mi vida y hasta los once años no conocí la manifestación de la maldad. Los malvados eran los de las películas de la tele, los villanos, no había más. Claro que me enfadaba a veces con mi madre en ese tira y afloja de los recados y la desobediencia (¡a ver si pensáis que mi casa era el edén celestial!), pero no había maldad; claro que me peleaba con mis hermanos y solía salir perdiendo (yo soy la pequeña con tres hermanos grandotes), pero nunca hubo maldad. A los once años me enfrenté por primera vez al poder de los malvados, esos seres maquiavélicos (o simplemente estúpidos) que disfrutan (o eso parece) del poder de retorcerlo todo para provocar el caos y el desaliento, la incomprensión, porque es en ese revolutum donde ellos se sienten en su salsa, cómodos, porque si los demás buscan el porqué, ellos buscan el cómo; porque cuando los demás sufren, ellos gozan: maldad en estado puro.

La maldad que conocí a los once años, fuera de mi entorno familiar, me preparó seguramente para la vida, pero yo lo viví con desconcierto. No fue nada trágico, no temáis, pero de pronto aparecieron esas niñas que mentían para intentar fastidiarme, esa gente que por delante me decía una cosa y después aseguraba otra; esos adultos que me daban coba, pero después me desvalorizaban sin atender mis logros; esas personas que te alababan pero añadían un pero que intentaba anular todo lo anterior; esas nuevas compañeras que te decían o conmigo o contra mí, eso, eso, yo no lo había vivido antes. Podréis decir que, simplemente, había entrado en la adolescencia, con sus celos, sus rivalidades, sus inseguridades. Puede ser, pero repito, eso yo no lo había visto antes en el entorno de mis hermanos mayores.

Esas pequeñas maldades me prepararon para la vida, es cierto, y me convirtieron en una mujer que huye de los mentirosos, de los trepas, de los inútiles que prosperan con triquiñuelas y mentiras; eso hizo que aborrezca a los políticos (en general) y a los mandamases. Eso hizo que escape de cargos y mandos. Todos caen tarde o temprano en la autocomplacencia, en el mejor de los casos, y en corruptelas varias, en el peor. No es para mí. Lo sé porque una vez rocé esa idea de yo tengo más derecho. Me di cuenta entonces de lo sencillo que es autoengañarse y me horroricé. Poco tiempo después pude compensar esa acción y la resarcí ampliamente. Tampoco era nada grave, no creáis, pero para mí fue significativo. Desde entonces me reafirmo en la idea de que tengo por bandera la honestidad, tengo valores y pocas tragaderas. No sirvo para puestos de peloteo.

Hay otra maldad, la maldad de los grandes malvados. Emponzoñan el agua del pozo con su lengua, vierten veneno día a día a su alrededor; a veces de forma selectiva, a veces en explosión en cadena, alcanzando por igual a objetivos y a colaterales. El agua se vuelve turbia y turbia a cada paso. Y esos malvados no se percatan de que el agua de ese pozo que remueven con su mierda es la propia fuente en la que ellos han de beber. Y beben ese agua. Y se envenenan más, convirtiéndose en monstruos que ya no reconocen el agua limpia, el agua pura que sacia la sed y limpia el cuerpo. Viven emponzoñados. Y casi nada se puede hacer, porque el agua de ese pozo en el que se miran está turbia, refleja una imagen deformada, ya no ven su rostro, ya no hace de espejo, solo ven mierda y mierda por todos lados. Y ya creen que la mierda es de otros y no la suya, la que han vertido durante meses y años. Acaban por no comprender por qué la gente les rehúye, por qué pierden amigos, familiares, compañeros. Por eso muchos acaban por tener dos caras, para no caer en el riesgo de verse a sí mismos, como una gorgona que se horrorice de su propio rostro. Y es así como engañan a muchos. Y hasta a sí mismos.

¿Qué disfrute hay en herir, perjudicar, espantar, entorpecer, molestar a otro? ¿Qué carencias tapa esta actitud? ¿Qué les falta? ¿Qué les sobra? ¿Qué vida miserable viven?



Creo que sé de una persona que es un futuro malvado psicópata (que es otro tipo de malvado), de verdad. La mirada errática cargada de odio, de conspiraciones bullendo en su cabeza, fraguando mentiras que acallen su culpa, ya con problemas graves a su alrededor, queriendo vengarse de un mundo que no valora sus despóticas creencias, su arrogancia, su mediocridad.

Hoy lo he visto pasar y me ha lanzado una mirada cargada de loco odio.

Uol

viernes, 12 de febrero de 2021

Disfraz



     Estamos en vísperas del carnaval. Y digo carnaval, porque lamentablemente yo he vivido más el carnaval que O Entroido, que es el carnaval ancestral, el típico y genuino de Galicia, más primitivo, más enraizado en las costumbres de antaño, en la renovación de la vida, en la exaltación de lo primario. (Podéis recordar mi lance fou, vivido en Laza, clicando AQUÍ). Pero, por desgracia, en mi infancia y adolescencia yo no viví el carnaval ancestral. A mí me tocó el sucedáneo del disfraz trapalleiro, es decir, del disfraz hecho con la mezcolanza hilarante de ropas viejas o pasadas de moda; y en la adolescencia viví el carnaval con el disfraz del chino, que no resistía la pavesa de los cigarrillos en los apretones de las discos, cuando aún se fumaba en los locales. Y vive Dios que no sé cómo sobrevivimos a más que probables incendios. De algún abrigo hice duelo por llegar con un quemazo a casa.

Llega el carnaval, decía, y a mí me da por reflexionar sobre la querencia que yo tengo por el disfraz. Nunca he sido de comparsas ni coreografías. Veréis, para ciertas cosas soy terriblemente individualista. No me va ir en el mogollón, todos iguales y danzando a la vez. Si veis a un grupo con una mona vestida al revés y saltando como una loca, ésa soy yo. Acepto seguir una línea temática, pero no voy igual, no. No es por destacar, por parecer diferente, es mi forma del ver el mundo. Las masas me dan cosita. Y ya sé que pertenezco a la masa, pero una tiene derecho a soñar, ¿no?

A lo que iba, para mí el disfraz es el traje que me permite soñar. Yo me pongo un disfraz y me transformo, que supongo que es lo que les pasa a las actrices y actores, que mudan la piel con sólo un complemento. Por eso declaran que en los ensayos portan aunque sea una sola prenda del personaje, para sentirlo, para vivirlo, para crearlo. Yo hubiese sido una magnífica actriz (de carácter al menos) si no fuera por mi sentido del ridículo. Es un sentido del ridículo un tanto especial, porque no me importa ponerme un trapo en la cabeza, subirme a una silla y cantar la Traviata, pero no me gusta que se burlen de mí. Obviamente, no todo el mundo puede hacerme sentir ridícula (creo fervientemente en el refrán A palabras necias, oídos sordos), pero si se rompe esa escollera, el hundimiento es brutal. Así que el disfraz ha sido un buen artificio para transformarme y soltar las riendas del autocontrol. En Carnaval me he sentido libre en la piel de la desalmada seductora, de la garota brasileira, de Catwoman envuelta en látex, de la indomable pirata, de una Bonnie con boina y daga en la liga. En fin, lo opuesto a una tranquila y sensata ciudadana. Dicen que uno se disfraza de lo que es, de lo que se siente que uno es por dentro. No sé yo si tanto, pero lo cierto es que una vez vestido, el disfraz toma el mando. Y en mi caso nunca es para reproducir la realidad, sino para despegarme del suelo, flotar en un mundo paralelo, donde mi vida no está condicionada ni medida ni regulada ni marcada; donde puedo ser desobediente, libertaria, seductora, irónica, valiente, salvaje.

Decidme, ¿pudiendo sentir y experimentar esto, voy a disfrazarme de pingüino, oso o tortuga?

Uol

miércoles, 20 de enero de 2021

La pregunta LX

 ―¿Por qué ya no vienes por la iglesia? 

―Padre, ¡es que peco muy poco! 

―¿Ni siquiera en el sexto? 

―¡Qué más quisiera, Padre! En vez de fotos, 

hago fotocopias.


Uol

viernes, 15 de enero de 2021

Enamorarse

Me estoy enamorando de ti





I can't help falling in love with you

Los sabios dicen
que sólo los tontos 

se enamoran sin pensarlo bien,
pero yo no me puedo evitar 

enamorarme de ti. 

¿Debería quedarme...? 
Podría ser un pecado
si no puedo evitar

enamorarme de ti.

Así como el río fluye

siempre hacia el mar, 
cariño, así de seguro 
es este amor. 

Algunas cosas están predestinadas.
Toma mi mano, 

toma mi vida entera también,
porque yo no puedo 

evitar enamorarme de ti.

MúsicaI can't help falling in love with you del álbum Blue Hawaii (1961) by Elvis Presley.