Solpor

SOLPOR

Recoñezo este vento e esta terra

na promisión dun mar en procura da luz

Están  tamén os bosques da intemperie

igual cós nosos cando entraban no inverno

Pero estas son as albas desfelices

porque ti non acordas xunta min

Nas Fisterras divinas onda talvez transitas

contemplarás amor

esa aurora primeira esclarecida

Mentres aquí en Irlanda

algún solpor remoto

vai deixando nos ollos un exilio

de sombras desvalidas que nos cercan,

                                                     nos cercan

Pero pasan aves

e escriben unha páxina de amor

na alucinada carta da memoria

Luz Pozo Garza: As arpas de Iwerddon. (Ed. Linteo. 2005)

Mística do río

MÍSTICA DO RÍO

Non vivo sen amor: recordo e vivo

a morte non existe

Tantas veces andamos por espacios de lume

por abismos de luz

a ver pasar os ríos no dictado de Heráclito

Andamos tantas veces por paisaxes feridas

pasamos de memoria por lugares en sombra

por terras que albiscaron a miseria

onde andaban os nenos a apañar nos fieitos

Tantas veces pasamos en secreto

na posición lumínica que se furta ás miradas

no fulgor dunha vida que se excede

pois imos contra o centro

Imos contra corrente

contra o tempo e a  morte

se  seguimos o Lor por onde nace o día

e deixamos a flor

e agora  somos flor e río

Luz Pozo Garza: As arpas de Iwerddon. (Ed. Linteo. 2005)

Como as ondas

COMO AS ONDAS

Como as ondas do mar

compartimos dominios interiores

pois amamos a vida

Din que o tempo non conta

En praias virxinais descubrimos argazos

coas forzas invisibles que organizan a vida

E nós andamos mesmo coma cegos

Somos rumor de ventos recollidos

na lona desvelada dunha nave á deriva

Seremos coma a rocha

que coñece o misterio das aves que regresan

Seremos coma a area ferida en desamparo

pola pasada anónima

que acouga coma un cántico

como as ondas primeiras que van ó corazón

Cando salfiren

            firen

            pero logo eternizan

Hai algo en min que está fóra do tempo 

Luz Pozo Garza: As arpas de Iwerddon. (Ed. Linteo. 2005)

Incertezas

 

DESTERRO

Síntome desterrado  dentro de min,

mesmo na fronteira do non ser

onde a melancolía se fai mágoa

e a única seguridade é a incerteza.

Até min chega o mundo externo

como un rumor apenas  perceptíbel.

Onde  está a beleza e a maxia,

fonda e escura, da palabra?

                                               Onde

a paisaxe que un ama e recoñece?

Nada queda xa dos libros sacros.

Un comeza a cavilar sobresaltado

se a vella, amada tribu, non será

só fileira de sombras e fantasmas.

 

Manuel María: Oráculos para cavalinhos-do-demo (1986)