miércoles, 30 de septiembre de 2020

Solpor





SOLPOR



Recoñezo este vento e esta terra
na promisión dun mar en procura da luz

Están  tamén os bosques da intemperie
igual cós nosos cando entraban no inverno

Pero estas son as albas desfelices
porque ti non acordas xunta min

Nas Fisterras divinas onda talvez transitas
contemplarás amor
esa aurora primeira esclarecida

Mentres aquí en Irlanda
algún solpor remoto
vai deixando nos ollos un exilio
de sombras desvalidas que nos cercan,
                                                     nos cercan

Pero pasan aves
e escriben unha páxina de amor
na alucinada carta da memoria


Luz Pozo Garza: As arpas de Iwerddon. (Ed. Linteo. 2005)

6 comentarios:

  1. Lindo el poema... imagen más linda aún!!!!

    ResponderEliminar
  2. Galicia es un paraíso único, bella foto, lindos versos.
    Ahora ponte a cubierto que viene borrasca.
    Bicos.

    ResponderEliminar
  3. Preciosos versos maridados con esa bella fotografía.
    Tengo la suerte de poder contemplar el atardecer casi a diario y los del otoño me parecen los más bellos del año.
    Desconozco si la foto es de otoño o primavera, pero en todo caso, casan muy bien.
    Gracias.
    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. A foto é de hai un ano por estas datas, máis ou menos.
      Saúdos!

      Eliminar

Tu opinión me interesa. Es tuya.