jueves, 23 de febrero de 2023

Soledad

 


Cuando te percatas de que el tiempo que tienes hacia adelante ya es menor  que el que dejas atrás, se imponen ciertas reflexiones o ideas turbias en tu cabeza; se hacen hueco y buscan el cauce por el que fluir y dejar posos en las orillas, como sedimentos hediondos que no puedes más que oler e identificar.

A veces me siento sola; no la soledad de la tristeza, el aislamiento y el abandono (que vendrán tal vez en algún momento), sino la soledad de no tener con quien compartir planes. Como dijo una amiga, es jodido tener tiempo y dinero y no tener con quien compartirlos.

Cuando era muy joven ni me planteaba no tener planes. Ni os cuento la emoción de la llamada por teléfono de amigas, ligues o conocidos con los que intercambiaba número de teléfono.

Cuando era universitaria los planes se solapaban y no solo había de renunciar a algunos por faltarme el don de la ubicuidad, sino porque mi responsabilidad ante los estudios me impedía vivir una vida loca, porque aunque no faltan pecados e imprudencias en mi currículum, nunca podrían catalogarse de disparates, barbaridades o locuras peligrosas. O quizás, sí; tal como se cataloga ahora todo, quizás sí viví situaciones insensatas o arriesgadas. Con todo, ni nunca perdí el norte ni nunca me desvié de mi objetivo: ser independiente económicamente.  Yo quería tiempo y dinero. Más o menos, los tengo. Tiempo menos, la vejez de los padres se impone. Pero todavía dispongo de ciertos momentos para mí.

En el período entre los veinticinco y los treinta y cinco años, cuando algunos de mis amigos y conocidos iniciaban el camino de forjar una familia, yo tenía un grupillo de cuatro íntimos que seguíamos sin ver claro ese túnel. Ahora si teníamos dinero y tiempo y los barajábamos a discreción. Fueron épocas gloriosas de las que he hablado en este blog varias veces. No lo idealizo: había curro y había horarios, pero también noches de empalmada, fines de semana de excursiones, bebidoque o viajes. También sexo y amor. Junto o por separado. Bueno, yo amor platónico nunca he tenido. Si no veía perspectivas, cambiaba la dirección de mi mirada. He amado. He deseado. Y he recibido ambas cosas. Pero no he sido persistente. Me he escapado. El porqué no viene a cuento. Quizás un día os lo cuente. O quizás cada uno ya se haya hecho una idea después de años leyéndome, y tampoco voy yo ahora a desmontarle el cuarto oscuro donde me haya metido.

Lo cierto es que yo me decía a mí misma que era muy afortunada por seguir manteniendo ese grupo de amistades tan unido, en unión estable, firme, férrea y, sobre todo, con el mismo estatus e intereses después de tantos años. Y de pronto, sin anuncios, sin dramas, sin intuirlo, el grupo se disolvió. ¿Las razones? Traslados de ciudad por trabajo y/o amor; un desacuerdo  en un caso que hizo plantearme que quizás necesitaba poner algo de distancia y de lo que nunca volvimos a hablar. Pero seguía existiendo gente a la que me uní. Y otro amor, otro grupo. Sin embargo, ya no fue lo mismo. Madurar, se llama, al parecer. Yo no pienso que antes fuésemos inmaduros. Simplemente, no todo el mundo necesita los mismos asideros en la vida. Ningún planteamiento es mejor que otro. Cada uno se agarra a lo que le satisface. La verdad es que la familia exige tiempo y dedicación. Y es bueno y necesario que así sea.  Y te vas descolgando. E, incluso, tu pareja interpreta como falta de compromiso que tú no quieras más compromiso que el que tienes: deducen falsamente que es falta de amor. A lo mejor es cierto. No lo sé. ¡No sé tantas cosas! Yo no lo veía así. Y ese afán por un papel me fue desinflando a mí. Y lo dejé. Otra vez.  Aquí alguien pensará que tengo miedo al compromiso, que soy inmadura. Otra vez el concepto. Pero no. O sí. No lo sé.

El caso es que aquello que escuchaba de adolescente cuando hablaban de ciertas chicas independientes, "se le va a pasar el arroz", "hay que tener hijos para que te cuiden en la vejez", "es tan escogida que se va a quedar sola", todos ellos dichos horribles y que encierran un egoísmo extremo (¡Y falso!, que se lo digan a los ancianos arrumbados en residencias; y sí, ya sé que existen situaciones insostenibles en las que es imposible cuidarlos en casa, pero vete tú a decírselo al padre que quería tener hijos para que lo cuidasen). Esos dichos populares, digo, reflejan el miedo a la soledad. Y aquí vuelvo a lo mismo. No me siento sola, pero tengo tiempo y dinero y no tengo más que compañeras con las que tomar un café o unas cañas tras el trabajo. A veces, ir al teatro o al cine. Y sí, cenas del club de lectura o tardes de termas. No está mal, ¿no? Pero yo hablo de viajar, de salir de vinos y pinchos cualquier tarde, de aquella emoción cuando sonaba el telefonillo del portal y cualquier amigo se presentaba para arrancarte del aburrimiento. ¿Quién se presenta en estos tiempos de repente en el portal sin previo aviso por el whatsapp?

Y aquí estoy, reflexionando mientras se hace la paella (arroz con cosas, en realidad) tras un largo puente de Carnaval en el que no he tenido con quien salir disfrazada o andar de troula por el triángulo mágico (Laza, Verín, Xinzo) porque todo el mundo tiene sus propios planes. 

Alguien puede pensar que hablo desde la amargura. Y no. Yo no me siento así. Pero me gustaría volver a compartir un grupo como el de antaño. Y es tremendamente difícil. Supongo que para cuando me jubile. Igual para entonces vuelvo a reunir a almas solitarias con ansia por compartir. Aunque no sé. Igual para entonces el cuerpo ya no acompañará al ánima.

Por eso, ahora, en la orilla, ante el mar en calma de mi espíritu, es cuando me pregunto, la soledad elegida ¿es una conquista o una losa? Chi lo sà!

Uol



viernes, 20 de enero de 2023

Yendo

 


Zona reservada

Quiero que respondas a este hilo
que te anudes cometa entre mis dedos
que alces la mano
y depongas el arma
en este ring de lucha presa
en estas cuerdas que van creciendo al cuello
quiero que me mires
que me digas ya
que aunque la tarde incline sus pájaros
que aunque la cera perdida
que aunque el estuco se resuelva en cero
reconozca en tus ojos el limo diario
quiero que te adelantes
que uses mi tristeza cuando el dolor planee
nuevos ataques

hace tiempo que vengo de oca en oca
sin saber si el dado es truco
si la ficha en fin no tiene avance
si el azar ni tan siquiera es frío
hace tiempo que te espero
en este quicio de farándula
en esta zona reservada al soliloquio
hace tiempo que te miro distante
que la lluvia no sorprende
que la costa se retira invencible y gris
de nuestras vidas
hace tiempo que estoy yéndome
hacia dios
o hacia ti
o acaso sea lo mismo.



Carmen López

Escalas.  2012.


lunes, 3 de enero de 2022

Avec plaisir

 


 


A esa hora soía conectarse ou polo menos consultaba as notificacións que Twitter lle enviaba puntualmente. Tras o meu requerimento de se andaba por alí, respondeu co emoticono da cuartilla e o lapis. Non sempre me contestaba e eu supoñía que era debido a que estaba a cousas que requerían máis a súa atención. Noutras ocasións tardaba días en aparecer e sempre respondía con interese e afabilidade, coma se a falta de noticias non interferise para nada no noso intercambio de novas e opinións. Con el nunca se sabía. Ás veces parecía moi interesado na conversa e de pronto esvaecíase cunha despedida algo apresurada, como se tirasen por el forzas que eu nunca podería controlar ou nin sequera alcanzar a comprender. Nunca o facía de malos modos, nunca resultaba ofensivo, pero para a miña hiperdesenvolvida intuición era proba fidedigna de que marcaba distancias e non só iso, senón que quería resaltar que era o seu hábito e compracencia marcar esas distancias. Eu tampoco o tomaba a mal, ou polo menos convencíame de que non debía mostrar tomalo a mal. Cada persoa ten os seus ritmos e ninguén é culpable de que a algúns o hipoteticamente afectivo nos aprete o acelerador da vida coma se fose o sprint final dos douscentos metros.

Aquel día, cando mo dixo, eu podería contarvos que ía vestido cun batín de boxeador, o cabelo revolto, a expresión pícara (non, non coma Adam Driver en Annette, non con cinismo na voz, non coma a intervención ferinte dun cáustico cómico profesional); pero a imaxe que recreou a miña mente foi perturbadoramente burguesa, mais ao estilo burgués inquietante dun Buñuel millennial. Imaxinade un batín burgués sobre un corpo espido, os pés descalzos. Engadídelle un monóculo.

Tiña eu unha desas tardes de ánimo intraducible, oscilante entre a apatía, o aburrimento salpicado de pinceladas de soidade, presentindo os relampos de borrasca, é dicir, reflexións sobre que pinto eu aquí (aquí é no MUNDO), que función na vida, se todo vai ser traballar e total para que, se non serve de nada; se vivir vai ser camiñar por paraxes fermosas para despois mirar para o teito, varada no sofá coma unha balea agonizante, en fin... ESE ánimo.

Mirei a aplicación por puro hábito mecánico. Estaba. Resuminlle as nubes negras na cabeza. Díxome que non lle dera moitas voltas á chola. Acudín entón ao frigorífico e saquei o vaso de xeado de doce de leite. Mandeille unha foto. Vou pecar.

Foi entón cando él me escribiu: A pracer, querida, a pracer.

E no cerebro estouparon coma bombas de palenque o batín, o monóculo, a mirada revirada, a escena sensual, Catherine Deneuve, a calor, o querida...

Avec plaisir.

Uol Free






domingo, 25 de julio de 2021

Voz verdadeira



POEMA CONTRA O SILENCIO


Gardamos nos arquivos da conciencia
milleiros e milleiros de silencios
que se encheron de mofo
podreceron,
caeron ao chan esfarelados
e foron vasoirados por obreiros
encargados do aseo da cidade: hai
porcalladas que ofenden gravemente
os olliños delicados dos burgueses.
O silencio é a morte e a impotencia.
O silencio e a tebra e a tristura,
a quebra das palabras e as cancións,
a bancarrota do home e o destino.
Por iso chamo co meu verso
a un exército de xílgaros cantores,
a unha multitude de ríos rumororos,
a todos os ventos vagamundos
e ás palabras comúns do meu idioma
―terra/colonialismo/mar/emigración―
acubillado e agachado nas aldeas,
nos tristes arrabaldos das cidades,
no corazón das clases populares.
Cómpre loitar contra o silencio;
é preciso, urxente e necesario
rematar co silencio dunha vez,
recobrar as palabras
unha
a
unha,
facer con elas proclamas e cancións,
primaveras de soños e de espranzas,
coiteladas de luz,
voz verdadeira
que obrigue a camiñar á nosa Patria.

Manuel María: Poemas para construír unha Patria (1977)

viernes, 16 de julio de 2021

Ricino


Saía sempre ao encontro da vida. Por veces ousada, libre; outras temerosa, precavida. A maior parte das ocasións sen esperar nada en especial, só sentir a normalidade, pasear, mirar escaparates, refolletear entre a roupa, curiosear libros, tomar un café ou unha caña, dependendo da hora, nunha terraza. Case sempre facendo o mesmo percorrido, introducindo mínimas variacións. Xa sabedes, fas o triángulo en Auria e xa te atopaches a todo o mundo polo menos unha vez. Outras agardando por alguén, charla fronte a unhas patacas fritidas en rabiosa disputa coas ladroas pombas, cada día máis rapaces e atrevidas, descaradas.

Desde había tempo os meus ollos facían un varrido buscando unhas formas, un pescozo, unha estatura, uns andares. Rara vez os atopaban por máis que escrudriñaban cadeiras e mesas en terrazas e cafés. Coincidir era unha rareza apetecida. E cando iso acontecía, o vaído, a sorpresa pese a buscalo, a esperalo, a soñalo.

Hai días que era mellor non saír da casa, non tentar a sorte, nin buscar a vida. Total, iso só sucede nas películas de serie B para as sobremesas de domingo na televisión. Hai días que era mellor non mirar, non axexar, non guichar máis alá do tropezón inesperado. E ese día chegou -era esperable, era imaxinable, pero aínda así, era doloroso-. E eu pensei, xa está. Os teus ollos acaban de certificar o esperable. Todo é moi louco e absurdo. Sentín unha dor que non me correspondía, pero que me lembrou a aqueloutra pasada. E á miña mente chegaron como un eco aquelas palabras, non quero volver a sentir isto, non quero volver a sufrir isto. Sentino coma algo real. Non pode ser, non pode ser. Non podo sentir este corazón desbocado. E dicíame, medio mareada, Praza Maior abaixo, esta dor non é real, non me corresponde: é un reflexo daqueloutra pasada; non é real, non é real. Camiñei coma unha alma en pena polas rúas cada vez máis baleiras, pois xa era hora de xantar, igual que aquela vez, onde me aboquei sobre o Miño desde a Ponte Romana e vía as augas turbias alá abaixo e reflexionaba sobre se esa dor que sentía era a que facía que certas persoas se guindaran alá embaixo. Pensaba todo isto mentres me sentía a persoa máis triste e desvalida do mundo; sentía sobre min un peso milenario, o peso de todas as dores posibles sobre min. E non obstante, aquilo pasou. Pensaba que nunca pasaría, pero pasou. Tardou, pero un día xa non pensaches máis niso, naquilo; e, se pensabas, xa non había dor, só decepción, que polo menos é un motivo para sentir unha dor máis tanxible e non é aquela cousa, esta cousa sen nome.

Porque a vida sí sae ao encontro, sae ao encontro para cuspirche aos pés e dicirche saca de aí, pailana, atontá, pero por que constrúes castelos no aire, por que armas labirintos que non vai cruzar, por que mostras debuxos que non vai colorear, por que lle escribes esa letra a unha música que nunca escoitou, por que lle pos un final tecnicolor ao que é un documental experimental en branco e negro duro e fuxidío? Ah, la vie! Non ves que es ridícula, non ves que volves ao mesmo unha e outra vez, non ves que é absurdo, non ves que cansas, que enfastías, que só ti ves pó dourado no vento, no aire? Déixate de trangalladas e sé obxectiva, sé pragmática, sé realista, asenta no mundo, hostia xa, aterriza, nena, aterriza xa!

Neste mundo a algúns fáltalles un fervor e a outros sóbranos idealismo. A algúns sóbralles vinagre e a outros azucre, contaminando todo cunha melaza imaxinaria que anoxa, que produce bascas, que fai golsar os espíritos máis realistas.

Menos mal que para isto está a vida, que vén ao teu encontro ofrecéndoche o vomitivo más axeitado, culleradas de ricino que che fan abrir ollos e boca para vertelo todo. A vida, esa candonga.

Uol



martes, 8 de junio de 2021

Diez


Diez.

¿Ya? ¿Una década? ¡Imposible!
Volver la vista atrás. ¿Por qué? ¿Para qué?
Esa inexplicable necesidad adquirida de hacer balance. ¿De qué ? ¿Para qué?
Esa voluble y caprichosa capacidad de alterar los recuerdos, de analizar a posteriori hechos, sucesos y palabras.
Esa rebelde y desenfrenada habilidad de crear necesidades, de amar, de imaginar, de soñar, porque sí, porque la vida es esto y sólo esto.

Diez años. Un suspiro.

¿Qué ha cambiado en mí? Nada. Algo. Todo. ¡Qué sé yo! ¡Y qué más da! ¡Qué absurdo querer analizarlo todo, sopesarlo todo, evaluarlo todo!

He vivido. He sentido. He gozado. He amado. He soñado. He sufrido. No creo que haya odiado, pero sí he sentido rabia, enfado, irritación sobre todo. A veces me he desesperado. Pero la vida seguía tirando de mí. Sigue tirando de mí. Siempre me ha llevado en volandas este deseo de vivir. Intensamente. Mientras viva.

Diez. Un suspiro.

Tu mirada me empuja por el tobogán a por otros diez más.
Para vivir viviendo. Con risas, con gozo, con sueños, con dolor también, cómo no.

Diez años.
616 entradas.
3378 comentarios.
276205 visitas.


Uol



viernes, 14 de mayo de 2021

Parálisis

Como si me leyera los pensamientos,  se interrumpió y nos miramos de esa forma en que lo hacen las personas que se han visto desnudas y todo lo demás. Se mordió los labios, pero yo sentí que mordía los míos.

Benjamín Prado: Los treinta apellidos.


No me atreví a alzar la cabeza y a mirarlo directamente a la cara. Me temblaban las manos, que recogí la una sobre la otra, en un burdo intento de darse mutua calma y de paso hacerlo yo también. No me atreví a alzar el rostro y a mirarlo a los ojos, tan próximo estaba. Temí leer en ellos indiferencia, desinterés, o lo que era peor, ignorancia de mi persona, desconocimiento del pulsante latido en mi cuello, en mis pulsos, en mi acelerado corazón. Cuando lo veía, instintivamente llevaba las yemas de mis dedos a la yugular para sentir mis pulsaciones aceleradas. ¡Estaba tan cerca y yo tan bloqueada!

Y allí permanecí, sin moverme, aparentemente ajena a él, fingiendo estar muy atenta a la conferenciante de pelo violáceo, que explicaba con mucho detalle las peripecias sufridas hasta que había sido posible traer a la ciudad la exposición.

No sólo lo sentí a mi lado, también percibí claramente su aroma. Y esto me noqueó, llegué a pensar que me lo imaginaba; ¿acaso no llevábamos todos puestas las obligatorias mascarillas a las que nos había condenado esta desesperante pandemia? Así de concentrados mis sentidos en él, así de abismados mis receptores ante su presencia a escasos centímetros de mí. Y sí, me llegó su aroma fresco, como agua clara. Quise de nuevo mirarlo, lo juro, quería hacerlo. Estuve a punto, pero entonces llegó la estocada a mis débiles propósitos: oí un quedo suspiro. Y en ese instante mi conciencia se trasladó a algún otro lugar. A un lugar donde él y yo nos mirábamos sin fin, sin prisas; un lugar donde nuestros suspiros se acompasaban, se acompañaban de caricias, de miradas ahora apasionadas, ahora tiernas. Fue un segundo, el suspiro, casi un gemido; fue un segundo, el sueño.

Se apartó.
Me quedé.
Se fue.
Aguanté.

Pero no olvido el perfume y su suspiro.

Y muero por volver a olerlo, por volver a escucharlo; ansío provocarlo, el gemido, el suspiro, mientras lo miro, ahora así, eternamente a los ojos.

Uol