sábado, 19 de diciembre de 2015

Cadáveres que caminan

Cadáveres que caminan


Nos paseamos por ahí tan ufanos, tan pagados de nosotros mismos, tan autosuficientes, creyendo que tenemos derecho a aniquilar la tierra que pisamos; sin darnos cuenta, en nuestra arrogante soberbia, que bajo la piel que nos cubre no somos sino cadáveres que caminan.

Uol

11 comentarios:

  1. Si supieras cuantos cadáveres andantes conozco, buffff.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Debajo de nuestra piel somos un mero esqueleto. El asunto es que siempre pensamos que los cadáveres andantes son "los otros". Y todos lo somos.
      Bicos!

      Eliminar
    2. Discrepo, jeje. Yo, personalmente no me considero un cadáver andante, simplemente por tener vida. Sin embargo, conozco gente tan, tan vacía, que son, eso mismo.
      A eso me refería.

      Eliminar
    3. Cómo se puede estar tan vacío? Pero sí, mucha gente parece hueca.
      Bicos!

      Eliminar
    4. ¡Feliz año nuevo!

      No entiendo ésto. Dependiendo del ámbito de acción, puedo pensar que el muerto soy yo, o son otros. A la hora de intentar estudiar, soy un cadáver andante. Otros lo son al plantearles la práctica de algún deporte, o cuando pienso que siguen votando al PP después de todo. pero no conozco a nadie a quien calificaría de cadáver andante. Los menos espabilados que conozco tienen objetivos en la vida y, a su torpe manera, los buscan. Y los que se han acostumbrado a moverse poco y no tener grandes objetivos son gente que, al menos, lee y tiene una cultura amplia. Son más cadáveres, pero no diría huecos. Muchísimo menos huecos que otros que se mueven mucho.

      Eliminar
    5. Gracias por el comentario, Cristian. ¡Y Feliz Año Nuevo, de paso!

      Cuando escribí esta reflexión estaba pensando en realidad en que el ser humano es muy soberbio y, al fin, somos meros esqueletos. ¿A qué tanta prepotencia? Pura materia. Pensante, pero materia.

      PD: No quita que otro día reflexione sobre esa parte pensante y la eleve al infinito como distintivo de los humanos. La cosa va así.

      Besos!

      Eliminar
    6. ¡Gracias!

      Yo no me refería a la entrada, con la cual estoy de acuerdo, sino a vuestros dos últimos comentarios.

      Yo creo que la prepotencia, en algunos casos, es adquirida, como resultado de parecerte que necesitas mostrarte más autosuficiente de cara a los demás. Como un recurso para gustar más, o algo así. Quizá a los hombres nos suele costar de encontrar el término medio entre mostrarte demasiado modesto o demasiado soberbio. Es triste.

      Eliminar
  2. Sorprenderedesme sempre os que cun párrafo ou anaco amosades á perfección o que eu faría ó longo, de coñazo.

    Un bico aló, no sul.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas, Sobre.Pero non te preocupes, ás veces tamén fai falta extensión longa e non só "pé de foto"
      Foi unha reflexión no Día da Reflexión.

      Non pensarei demasiado a qué sur te refires, jajajaja

      Lambetadas alá polo norte.

      Eliminar
  3. Certo que debaixo da carne somos soamente ósos; pero hai algunhas que coa osamenta tan ben adornadiña de tecido adiposo sumamente doce que dan ganas de adentrarse para comprobar ata onde chega esa dozura...

    Bicos polos catro puntos

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ti sempre levando a auga ao teu rego, Chousa!
      :)

      De intelixentes repartir bicos polos catro puntos cardinais. Nunca dás puntada sen fío.

      Eu mándoche susurros e ventiños por onde ti queiras.

      Eliminar

Tu opinión me interesa. Es tuya.